Ik had 3 weken mijn rijbewijs en een kennis van me wist een mooie CBR te staan voor niet te veel geld. Hij zag er netjes uit en de verkoper deed zijn werk goed, ik was overtuigd en kocht de motor. Een week later kon ik hem halen en is mijn motor leven gestart. Ik heb er niet lang op gereden, veel te zwaar en veel te veel vermogen voor een starter zonder ervaring. Na een paar maanden heb ik hem aan een collega verkocht die er jaren plezier aan beleefde. Waar ik wel lol aan beleefde was het opknappen van de motor, hij ging dan ook in nieuwstaat naar de volgende eigenaar.
Ik heb daarna toch tegen de adviezen van iedereen in een chopper aangeschaft, een Honda Shadow VT1100. Een met de twee tellers op de tank, vond ik gewoon mooi. Het was er weer een met veel werk, hij stond in Friesland bij een snackbar in een schuur. Op de weg naar huis had ik al veel meer lol dan ik ooit op de CBR had gehad, dit kwam dus wel goed. Uiteindelijk heb ik ook deze motor niet lang gehad, we verwachtte ons tweede kind en er zou toch geen tijd meer zijn om te rijden. Daarnaast kreeg ik last van mijn rug als ik lang reed en ik had niemand om mee te rijden. Hij is uiteindelijk verkocht door hem bij mijn toenmalige rijschoolhouder in de showroom te plaatsen.
Na een tijd geen motor gehad te hebben begon het in 2006 begon toch weer te kriebelen en kocht ik in de winter mijn eerste Honda VFR, een RC24. Dit was een 700cc versie met een verschrikkelijke uitlaat erop. Ook hier was weer van alles mee aan de hand en is zo goed en kwaad als het kan opgeknapt. Buddy opnieuw bekleed, veel plastic delen gelijmd met ABS en nieuwe stickers erop. Alles bij elkaar best een leuke motor geworden, maar de RC36II was toch wel mooier en in deze meer geld stoppen was echt zonde. Dus verkopen die handel en op zoek naar een VFR 750.
Na lang zoeken vond ik een mooie VFR750 RC36II die er op foto redelijk uit zag. Een stevig potje poetsen en nieuwe bandjes maakte deze motor af. Hij reed fantastisch en in zijn kleur een unieke verschijning. Ondanks het feit dat ik deze VFR heel erg mooi vond kon ik nog steeds (of weer) de lol niet vinden in het rijden. Tuurlijk, met de club maakte we best lekkere dagtochten, maar ik ervoer niet de lol die ik ooit met VT1100 op de weg naar huis had ervaren. Ik was er klaar mee, ik ging mijn eigen gevoel achterna. Een Goldwing was te duur, maar de Pacific Coast was een heel goed alternatief. De VFR ging de verkoop in!
Ik was al een tijd lezend lid op het forum van de Pacific Coast club en nu ik mijn besluit genomen had, wilde ik graag een PC800 hebben. Ik had nog geen meter op de PC800 gereden, maar door het forum kwam daar snel verandering in. Een medeforum lid nam contact met me op en bood aan om een stukje op zijn PC800 te rijden. Chris is inmiddels een heel goede vriend geworden en ik heb twee Pacific Coast’s gehad in zes jaar. De eerste heb ik wederom uit Friesland gehaald, bij een dealer met garantie. Ik wilde graag een goede motor en op Marktplaats en Speurders stond niet veel bijzonders. De PC800 die ik kocht bleek overgespoten te zijn in een niet Honda kleur rood, hij neeg een beetje naar oranje als hij tussen de andere PC’s stond. Technisch was deze motor prima, de bak gierde een klein beetje maar dat kon geen kwaad. Ondanks het feit dat ik ook aan deze motor weer veel gedaan had, knaagde de originaliteit qua kleur aan me. Ook deze motor is verkocht.
De tweede PC haalde ik weer van ver, dit maal uit Limburg. Hij was mooi, maar weer niet zo mooi als op de foto’s. Ik heb er in de loop van de drie jaar die ik hem gehad heb belachelijk veel aan gedaan, ik was overtuigd dat het een lang huwelijk was tussen ons, waardoor ik bereid was veel te investeren om hem zo mooi mogelijk te maken. Hij is overgespoten in de originele kleur kleur Candy Glorie Red. De motor is zo ongeveer helemaal uit elkaar geweest waarbij alles wat op te knappen was, opgeknapt is. Ik had gevonden wat ik leuk vond aan het motor rijden. Toeren, lange ritten maken genieten van de omgeving zonder de snelheid. Niet dat ik heel langzaam rijdt, maar de drang om gas te geven is er gewoon niet. Lekker doorrijden als het kan, maar net zo makkelijk rustig tuffen en om je heen kijken naar al het moois.
En dan toch, ondanks dat je heel tevreden en blij met je motor bent, blijft de wens om je droommotor te hebben knagen. De stap naar een Goldwing was de volgende, dus kijken naar en rijden op een GL1200, geweldig maar een GL1500 met zo’n mooie zescilinder is toch wel mooier en rijdt veel beter. Het verhaal van de weg naar deze eerste Goldwing lees je in een apart verhaal hier op de site, maar dit was de volgende.
Uiteindelijk bleek deze motor optisch zeer mooi, maar technisch slecht te zijn. in de drie jaar dat ik deze Goldwing heb gehad heb ik er zoveel aan gedaan, dat ook het technische deel weer aan mijn maatstaven voldeed, maar de noodzakelijke emotionele klik is er nooit gekomen. Op een goede zondag deed zich een optie voor om de overstap te maken naar de oh zo gewenste GL1800, dus ging de Rode Dame (zoals ze inmiddels genoemd werd) de verkoop in. Een clublid wist wat ondertussen aan de motor gedaan was en in welke staat deze verkeerde en betaalde de vraagprijs die niet gering, maar wel realistisch was. De zoektocht naar de 1800 is uiteindelijk in België geëindigd, hierover is een andere blog geschreven. Maar dit is hem geworden, en is er momenteel nog steeds.
